امیرجاهداز چامه های بسیاری که درزمان زدو خورد های قلمی خود درروزنامه ها، با شوری میهنگرای و تندرو درجنگ یکم جهانی سروده بود، تنها شماری را دردو دیوان ترانه های خود به یادگارگنجانید. نخستین چاپ دیوان او درسال 1333 (1954)، این چامه هارا نخست و ترانه هارا با نوت هریک نشان میداد و گزارشی نیز از نویسنده و استادان دیگر به همراه داشت. چاپ یکم دیوان دراندک زمانی نایاب شد. چاپ دوم آن پس از16 سال در1349به انجام رسید و دراین زمان امیرجاهد درامریکا و با فرزندان خود بود. او چاپ دوم را که دگرگونی هایی یافته بود، درارج به فرهنگ وهنرایران به سالار آن سازمان، فرهیخته مهر داد پهلبد، پیشکش کرد. دراین چاپ، سرودی از امیرجاهد برای تاجگذاریِ شاهنشاه آریا مهردرآغاز دیده میشدو ترانه ای نو به نام پیمان عشق نیز خود نمایی میکرد. سپس گزارشهایی درپیوست با انجمن موسیقی ملی که دکتر برکشلی، امیرجاهد، و رکن الدین مختار گروه مدیره ی آن بودند و بایستی دربرگذاری سمینار جهانیِ موسیقی درایران برنامه ریزیِ آن را به انجام میرساندند، نگاشته شده بود. سپس سراسر آنچه از ساخته های امیرجاهد درچاپ یکم دیوان او دیده میشد درچاپ دوم گنجانیده شده بود. درپایان نیز آهنگ های بی چامه که پیشتر ها امیرجاهد برای پیِس فرشته، نوشته ی مستعان، ساخته بود جای داشت. چون چاپ دوم زیرنگرش خود او انجام نگرفت یکی دو نارساییِ کوچک نوشتاری درآن دیده میشود که در چاپ نخست دیوان نیست.

امیرجاهد چامه سرایی را که از نو جوانیِ آغاز کرده بود تا کهن سالگی دنبال کرد. سروده های اورا میتوان در پنج گروه گنجانید: میهنی وهشدار دهنده، برای آزادیِ بانوان ایران از حجاب تازی، خرده گیروپند دهنده، عاشقانه، وگوناگون.
چامه های میهنیِ و هشدار دهنده ی او نخستین سروده های او هستند. چند نمونه ی آن را درزیر مینگاریم.

ایران درنخستین جنگ جهانی:

ایران ای کشورسراسر گلگون ایران ای وادی فرو شده درخون
ایران ای خوابگاه کورش و کسری ایران ای مدفن و مزار فریدون
یکدم بنگر براهل خویش کز اعلام هیچ ندارند غیر حیله و افسون
درطلب علم و اتحاد فسرده وز پی جهل و نفاق عاشق و مفتون
از سر گویی زنند طعنه به سر ها وز زر جویی برند رشک به قارون
از وطن و حبشان سراغ ارگیری میشنوی سرگذشت لیلی و مجنون
زین سو هریک به دست ظلم گرفتار زین رو داءم علیل و خسته و محزون
بنگر درخودکنون جنود عدو را خود سر وخود خواه در تجاوز ماذون
هردم در دامنت چو دوره ی چنگیز جاری رودی زخون خلق چو جیحون
مردان درخاک وخون فتاده و زنها درکف یغما گران وحشی مدیون
شهری آباد و شهریاری سرخوش نیست به ملکت زجور این سپه دون
گویی ببریده چرخ جامه ی محنت برقدو بالای تو بغایت موزون
ایران این ناخوانده میهمانان تاکی مارا زحمت دهند ازحد بیرون
ایران این شام تیره ات که بیند جاهد با بامداد روشن مقرون

درسال 1298خورشیدی درجریده ی بهارستان چاپ شده است:

روزگاریست که با مشت دهان میبندند یا به نیرنگ ره کلک وبیان میبندند
عصر مشروطه و درمملکت قانونی گاه راه قلم و گاه زبان میبندند
ملت از ذلت بیمایگی و جهل بداد دادخواهان ره فریادو فغان میبندند
پشت این قوم زسنگینیِ اشراف شکست هرچه باراست بر این بارکشان میبندند
از سر حب زرو جاه دراین گله ی خواب گرگ را هشته و بازوی شبان میبندند
آخر از دیده ی خونبار رعیت بینیم کاین خدایان زجهان بار گران میبندند

ملت شش هزارساله:

ای ملت شش هزار ساله تا چند بقاء خود نخواهید
مقهورو ذلیل جهل و غفلت بی حرفت و سروت و تباهید
بی معرفت و زبون و ناچیز بی ملجع و ما من و پناهید
درچنگ عدو زبون و واله بی قدرت و تشنه ی سپاهید
خواهید زنور ماه هاله خورشید به پشت و رو به ماهید
تا درکمراست بند همت ای بی خردان چرا به چاهید
چون باده کنید درپیاله خون دل خلق و مست جاهید
دوراست سعادت و سیادت تاجمله مجاز درگناهید

چامه های انگیزگردربرکناری ازحجاب تازی پیش از کشف حجاب:

گل سرخ آمد و ما زردترازخار و خسیم همه درحسرت گل بلبل کنج قفسیم
مرد ها درچمن آزاد ولی ما زنها مرق پا بسته ی صّیاد و اسیر قفسیم
از تماشای گل و صحبت بلبل محروم گوشه ی کلبه همان گربه و بانگ جرسیم
گرازاین محبس تاریک سراریم برون مورد تهمت و تکفیر و عذاب عسسیم
همچو ما ورد نیاورد طبیعت جاهد لیک درنزد شما خوار تراز خار و خسیم

گوشزدی از سوی مرد ایرانی:

چند ای پردگیان بی سرو شوریدشما مگراز جامعه ی زنده به دورید شما
بانیِ زندگیِ نوع بشر بانوی اوست وین عجب نیست که خود زنده به گورید شما
جامه ی مرده ندانم زچه بر زنده کنند بانوان چند دراین جامه صبورید شما
باید از حنجر مردانه به این مردم گفت تا به کی منتظر شور نشورید شما
پرده گیرید زما پرده نشینان بخدا عبث اندر طلب وصلت هورید شما

چامه ی خرده گیر وپند دهنده به احمد شاه قاجار:

ای شهریار خیز و به ملت نظاره کن کاز جورخصم بر رخشان آب و رنگ نیست
بیهوده سر به جیب تفکر فرو مبر کاین راه پر زدشمن و وقت درنگ نیست
بر قایق شکسته ی بیگانه پا منه کاین بحر بی کرانه تهی از نهنگ نیست
ای خسرو زمانه مگر درحساب مرد یک نام نیک به زدوصد نام ننگ نیست
ای پشتبان ملت و وی تکیه گاه ملک آخر دلی که صبر به ما داده سنگ نیست

غفلت:

غفلت آتش زند به هستی ملت غفلت ثابت کند حقارت دولت
غفلت موجب شود فنای جماعت غفلت حاضرکندزمینه ی ذلت
غفلت ازکف دهد بلندی و عزت غفلت آخر کشد به خواری و خفت
آخر ای خادمین تغافل تا کی ایران ویران شد ازجحالت و غفلت

وضع مملکت:

چو وضع مملکت مانند زلف دلفریبان شد دل آرام ملت باز بیتاب و پریشان شد
هنوز این بینوا یکدم ندیده روی معشوقه که تا دامن گریبان چاک از دست رقیبان شد
عقب ماندیم ما ازکاروان زنده ی عالم فغان ازاین سعایت ها که سد راه ایران شد
دمی یکدل شوید ای بی همیت ها که این کشور زکیدو حیله ی بیگانگان با خاک یکسان شد
به پاداش خطا در صفحه ی شترنج می بینم که رخ ره بسته و شه مات ازکیش وزیران شد

با سرزنده:

با سرزنده برازنده تنی باید داشت تا تنی هست به تن پیرهنی باید داشت
مردم خانه بدوش از بشریت دورند با حقوق مدنیت وطنی باید داشت
سر با فرّ و تن با هنرو حب وطن حق آزادی و نیک انجمنی باید داشت
همه اسباب سعادت چو فراهم آمد صحبت از بلبل و طرف چمنی باید داشت
ورنه با زندگیِ بی سرو سامان جاهد مرگ هم نیست چو آید کفنی باید داشت

عاشقانه ها:

چامه های عاشقانه ی امیرجاهد بسیارند. نخست یک نمونه ی پندارگونه و رویاییِ آن را به نام رؤیای عاشق میخوانید.

صبهگاهی سر به بستر داشتم خویشتن را خفته میپنداشتم
لیک روحم در بر معشوقه بود آتش عشقم دمادم میفزود
دیدم از سر تا قدم میبویمش شرح عشق وراز دل میگویمش
آن پریوش گاهی اندر خواب ناز یک صف از مژگان خود میکرد باز
باز برهم مینهاد و میگشود بر تپیدن های قلبم میفزود
دل همی گفتا که ای گلناز من هان مگرآگه شدی از راز من
این تبسم های شیرین تو چیست روی چشمک های جان بخشت به کیست
گوش دل آهسته بشنید این سخن کای پریشان گو چه میخواهی زمن
اینکه با من عشق میبازی چنین قصد جانبازی به سر داری یقین
عشق میدانی که درنا اهل نیست میوه ی عقل است و بار جهل نیست
باید ازجان بگذری درراه عشق تا مکان گیری به منزلگاه عشق
گرتو آن هستی که من میجویمش سر عشق و عاشقی میگویمش
درنخستین بار با سوزو گداز بوسه ای برگیرو با عشقم بساز
دل چوشرح وصلت و هجران شنید درسر یک بوسه دست ازجان کشید
شد برون از دیده و آمد به خاک کرد خاک معبر معشوقه پاک
گفت درراه تو این جان منست این نشان عهدو پیمان منست
هرقدم میرفت آن محبوب دل بیشتر میریخت دل بر روی گل
قطره های آخرین دل چو ریخت رشته ی امید من ازهم گسیخت
سیل اشک من سر راهش گرفت آب آمد تا گلوگاهش گرفت
رویآب افتاد چون برگ گلی گیسوی افشان وی چون سنبلی
بازشد چون زلف مشکینش درآب دشت ودجله پرشد ازبوی گلاب
سیل میبردش همی قوطه زنان او به پیش و من به دنبالش روان
موج های سختاز هرسو بخاست گاه برچپ میزدش گاهی به راست
سنبلم غلطان به روی آب رود زاشک چشم عاشقش سیراب بود
تاجداشد جویباری مختصر رفت درجوی دگر سوی دگر
داخل گلزار دهقانی شدیم میهمان آسیا بانی شدیم
آب چون افعی به نهر آسیاب میخزیدی با سفیرو پیچ و تاب
رفت وسر درثقبه ی تنّوره کرد جای درآن منبع محصوره کرد
سنبل من رابه کام خود کشید جامه ی خوش بوش تا دامن درید
آن سبک اندام آمد روی آب لیک با حالی دگرگون و خراب
ازنجاتش خاطرم آسوده شد بهر مردن قوتم افزوده شد
باتقلا چون غریقی نا امید دست بردم تا به دامانش رسید
آخرین دم را غنیمت داشتم لحضه ای لب بر لبش بگذاشتم
دیده بر هم رفت و آب از سرگذشت جان جاهد بودو عاشق درگذشت

دیوانه ی دل:

تا عشق توکرد خانه درخانه ی دل گفتند که آه سوخت کاشانه ی دل
میسوخت دلم به حال دلسوختگان از دل شده ای شنیدم افسانه ی دل
با تابش شمع عارض چون قمرت میکرد حکایتی زپروانه ی دل
گفتم تو به عشق عاقبت خواهی گفت جغدیست نشسته روی ویرانه ی دل
نالید و به زهرخنده ای پاسخ داد با این همه عیب هاست دردانه ی دل
جاهد تو چه پند میدهی عاشق را هرآدم عاقلی است دیوانه ی دل

من که جز عشق توام نیست به سر سودایی:

همه گویند بهاراست و من از بوی بهار نگرفتم خبری جز زسر زلف نگار
عشق را سهل شمارند و به غفلت گویند که بهاراست و صفای چمن و بانگ هزار
نشنیدند که چون عشق فراگیرد جان نتوان دید به جزچهره ی نیکوی نگار
زردیِ برگ خزان سبزیِ گلزارو چمن چه تفاوت کند آنجا که بود بوس و کنار
منکه جز عشق توام نیست به سر سودایی کنج خلوت بودم به ز هزاران گلزار
گل من سنبل من بلبل من جمله تویی به گلستان نبود بی تو مرا صبرو قرار
“جاهد” ار لب به لب ساقیِ گلچهره نهاد نتوان گفت بدو شهد بنه باده گسار

چامه های گوناگون:

خدا:
ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ ازحود بطلب کزتوجدا نیست خدا
اول به خود آ چون بخود آیی به خدا اقرار نمایی به خداییِ خدا

منت و همت:

چون بخارد پشت من انگشت من خم شود از بار منت پشت من
همتی کو تا بخارم پشت خویش وارهم از منت انگشت خویش

دوستی:

درجهان کی میتوان بی دوست زیست آنکه دیدی زیسته بی دوست کیست
دردل عالم اگرکاوش کنی هیچ قلبی بی صدای دوست نیست
هرکه دل با هرکه دادو پس گرفت او نمیداند که قدردوست چیست
غیر مهر دوست ازجاهد مخواه کو به هرحالت فنای دوستیست